Spuścizna Stefana Stobieckiego (1859–1944) – sygn. K III–140

Stefan Antoni Stobiecki (1859–1944) – entomolog, członek AU/PAU,

Zainteresowanie entomologiczne rozwijał już w szkole, pod wpływem swoich nauczycieli. W 1879–1890 prowadził badania fauny Babiej Góry dzięki stypendium Akademii Umiejętności – ich wyniki przedstawił w artykule, opublikowanym tuż po zdaniu matury. Absolwent Politechniki Lwowskiej (studia w l. 1880–1886), w czasie studiów zainteresował się również paleontologią. W 1886 został członkiem Komisji Fizjograficznej PAU i otrzymał dzięki niej kolejne stypendium naukowe.

Od 1887 pracował w Kolei Karola Ludwika, gdzie m.in. kierował budową mostów. Równolegle do aktywności zawodowej rozwijał działalność naukową – praca przy budowie umożliwiała mu badania nad chrząszczami Beskidu sądeckiego i doliny Popradu. Następnie projektował melioracje wodne – było to kolejne zajęcie, które sprzyjało prowadzeniu badań entomologicznych. Był członkiem i sekretarzem Sekcji Geologicznej Komisji Fizjograficznej AU, zaangażował się społecznie w porządkowanie zbiorów Muzeum Komisji. Propagował ideę utworzenia Muzeum Przyrodniczego. Przed I Wojną Światową odbył kilka wypraw zagranicznych w celu zdobycia materiałów entomologicznych (m.in. Węgry, Dalmacja, Rosja). Pracował przy odbudowie Galicji ze zniszczeń wojennych, początkowo w ramach działań rządu Austro-Węgier, następnie w II Rzeczypospolitej. Od 1919 w Krajowym Biurze Melioracyjnym (m.in. jako kierownik ekspozytury w Krakowie), od 1929 inspektor melioracyjny Ministerstwa Rolnictwa. W tym samym roku przeszedł na emeryturę, w czasie której całkowicie oddał się pracy naukowe. Zmarł w 1944 w Tarnowie.

Materiały Stefana Stobieckiego (sygn. K III–140) stanowią 0,58 mb. akt. Jest to jedynie część spuścizny uczonego. W ramach opracowania zespołu wykonany został inwentarz.

Zespół K III–140 zawiera:

• materiały twórczości (kartoteka do prac o chrząszczach i pluskwiakach, rękopis Wykazu pluskwiaków zebranych w Galicji zachodniej i środkowej, ilustracje do prac Łomnickiego o ślimakach mioceńskich Podola),
• materiały biograficzne (autobiografie i życiorysy, świadectwa szkolne z lat 1869–1885),
• korespondencja wpływająca i wychodząca,
• materiały rodzinne (rodziców – Leona i Rozalii Stobieckich, z lat 1838–1899).